Γεώργιος Δροσίνης 1859 – 1951

Ο ποιητής, πεζογράφος και δημοσιογράφος Γεώργιος Δροσίνης γεννήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου 1859, σ' ένα αρχοντικό της Πλάκας. Καταγόταν από οικογένεια αγωνιστών του Μεσολογγίου. Χάρη στη φιλομάθειά του, αλλά και στις οικονομικές δυνατότητες που είχαν οι γονείς του, σπούδασε νομικά και φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και στη συνέχεια Ιστορίας της Τέχνης στη Λειψία, στη Δρέσδη και στο Βερολίνο.

Από το 1889 ως το 1897 υπήρξε διευθυντής του περιοδικού Εστία, που ο ίδιος μετέτρεψε σε εφημερίδα το 1894. Την ίδια περίοδο ίδρυσε και διηύθυνε τα περιοδικά Εθνική Αγωγή και Μελέτη, καθώς και το ετήσιο Ημερολόγιον της Μεγάλης Ελλάδος. Το 1899 μαζί με τον Δημήτριο Βικέλα ίδρυσαν το Σύλλογο προς διάδοσιν ωφελίμων βιβλίων, που εξέδωσε λογοτεχνικά έργα, λαογραφικές και άλλες μελέτες. Το 1901 ίδρυσε τις σχολικές βιβλιοθήκες και το 1908 το εκπαιδευτικό μουσείο. Συνέβαλε, επίσης, στην ανέγερση του Οίκου Τυφλών, της Σεβαστοπούλειας Επαγγελματικής Σχολής και της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρίας
Από το 1914 ως το 1923 διετέλεσε τμηματάρχης Δημοτικής Εκπαίδευσης του Υπουργείου Παιδείας, συμβάλλοντας ουσιαστικά στη σύνταξη του Ιστορικού Λεξικού της Ελληνικής Γλώσσας και στην εφαρμογή του εκπαιδευτικού προγράμματος του Ελευθέριου Βενιζέλου. Το 1924, υπό τη διεύθυνσή του, οργανώθηκε το Μουσείο Κοσμητικών Τεχνών. Έγινε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από την ίδρυσή της το 1926, διατέλεσε ο πρώτος Γραμματέας των Δημοσιευμάτων του Ιδρύματος (1926-1928) και τιμήθηκε με το Αριστείο των Γραμμάτων και Τεχνών.

Στο χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε το 1879 με ποιήματά του στα περιοδικά Ραμπαγάς και Μη Χάνεσαι. Ένα χρόνο αργότερα κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή υπό τον τίτλο Ιστοί Αράχνης, η σταδιοδρομία του, όμως, ως νέου ποιητή άρχισε το 1884 με τη συλλογή Ειδύλλια.

Ποιητής της νέας αθηναϊκής σχολής -όπως και ο Κωστής Παλαμάς, με τον οποίο υπήρξε στενός φίλος- χρησιμοποίησε τη δημοτική γλώσσα από τις πρώτες του δημιουργίες και άντλησε στοιχεία από τα δημοτικά τραγούδια και τη λαϊκή παράδοση. Ως πεζογράφος, χρησιμοποίησε αρχικά την καθαρεύουσα, για να στραφεί κι εκεί αργότερα στη δημοτική, με το διήγημά του Το βοτάνι της αγάπης (1901).Πέθανε στις 3 Ιανουαρίου 1951, στην Κηφισιά.

ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΠΗΛΙΟΥ  Γεώργιος Δροσίνης.

(ποιητικὴ συλλογὴ "Γαλήνη" -1902)

Ἡ πλάσι ἡ παντοδύναμη κι’ ἀπόνετη μητέρα
για σένα δεν ἐστάθηκε καθόλου ἀκριβοχέρα.
Ἂν ἔδωσε σ’ ἄλλο βουνὸ ψῆλος καὶ περηφάνεια
κι’ ἄλλο βουνὸ ἂν τὸ σκέπασε μὲ λόγγους καὶ ῥουμάνια
κι’ ἄλλο βουνὸ ἂν στεφάνωσεν ὁλοχρονὶς μὲ χιόνια
μάζεψε ἀπ’ ὅλα τὰ βουνὰ τῇ μοιρασμένη χάρι
τὴν ἔσμιξε καὶ σ’ ἐπλασε, βουνό, βουνῶν καμαρι.
-------
Κι’ ὅταν ἀτόφιο καὶ βαρὺ καὶ παγωμένο χιόνι
μαρμαρωμένο φαίνεσαι, καθὼς στά παραμύθια.
Μὰ ἔχεις κρυμμένη τῇ ζωῇ στά παγωμένα στήθια
κι’ ἅμα προβάλῃ ὁλοφέγγος ὁ ἥλιος ἀπ’ ἀγνάντια
τὸ μάρμαρο σπᾷ καὶ γεννᾷ σμαράγια καὶ διαμάντια
-------
Σμαράγδια τὰ ῥουμάνια σου, διαμάντια τὰ νερά σου
Ἀπλώνονται, σκορπίζονται, χύνονται ὁλόγυρά σου,
Χαρίσματα ἀξετίμητα καὶ δῶρα εὐλογημένα
στα εἰκοσιτέσσερα χωριά, ποῦ κρέμονται ἀπὸ σένα
Καὶ δίνεις στίς ζωὲς ζωή, φέρνεις στίς χάρες χάρι

περήφανο καὶ σπλαχνικὸ βουνό, βουνῶν καμάρι!"