ΑΥΤΟΑΝΟΣΑ ΝΟΣΗΜΑΤΑ

Τα αυτοάνοσα νοσήματα είναι χρόνιες φλεγμονώδεις ασθένειες που εμφανίζονται όταν ο οργανισμός επιτίθεται και καταστρέφει τα δικά του κύτταρα και όργανα.  Είναι η κύρια αιτία χρόνιων ασθενειών σήμερα και επηρεάζουν την υγεία περισσότερων ανθρώπων απ’ ότι επηρεάζουν τα καρδιακά νοσήματα και ο καρκίνος μαζί.

Ενδεικτικά κάποια από τα αυτοάνοσα νοσήματα είναι:

• Σκλήρυνση Κατά Πλάκας
• Θυρεοειδίτιδα Χασιμότο
• Ρευματοειδής Αρθρίτιδα 
• Συστηματικός Ερυθηματώδης Λύκος (ΣΕΛ)
• Ψωρίαση
• Ψωριασική αρθρίτιδα
• Ελκώδης Κολίτιδα
• Νόσος του Crohn
• Μυασθένεια
• Αυτοάνοση Ηπατίτιδα
• Σκληροδερμία
• Κοιλιοκάκη
• Γυροειδής Αλωπεκία
• Σύνδρομο Sjogren
• Λεύκη
• Νόσος του Graves
• Νόσος του Addison
• Διαβήτης Τύπου 1
• Ουδετεροπενία (χαμηλά λευκά αιμοσφαίρια - ουδετερόφιλα)
• Δερματομυοσίτιδα
• Αγκυλοποιητική Σπονδυλαρθρίτιδα
• Νόσος Αδαμαντιάδη - Behcet
• Αντιφωσφολιπιδικό Σύνδρομο
• Κακοήθης ή Μεγαλοβλαστική Αναιμία (νόσος του Μπίρμερ)
• Πρωτοπαθής Χολική Κίρρωση
• Πέμφιγα       

Μέχρι σήμερα έχουν περιγραφεί πάνω από 150 διαφορετικά αυτοάνοσα νοσήματα με κοινό σημείο μεταξύ τους, τη δυσλειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος.

Πρόκειται για νοσήματα που συχνά απαιτούν τη λήψη ισχυρών φαρμακευτικών αγωγών εφ' όρου ζωής. Μέχρι πρόσφατα η αντιμετώπιση τους ήταν κυρίως συμπτωματική και στόχευε στη μείωση της φλεγμονής και στην καταστολή του ανοσοποιητικού συστήματος.
Νέες εξελίξεις, που αφορούν στην κατανόηση των παθογενετικών μηχανισμών των αυτοάνοσων νοσημάτων, έχουν οδηγήσει στην αντιμετώπιση των υποκείμενων διαταραχών που οδηγούν στην εμφάνιση τους και στην σημαντική βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών και της πορείας αυτής της κατηγορίας νοσημάτων.
Αυτοάνοσα Νοσήματα & Κληρονομικότητα
 Ένα οικογενειακό ιστορικό αυτοάνοσων ασθενειών είναι από μόνος του ένας παράγοντας κινδύνου για την ανάπτυξη μιας αυτοάνοσης διαταραχής. Ωστόσο, σε οικογένειες με προδιάθεση για αυτοάνοσα νοσήματα, τα ίδια τα νοσήματα δεν μεταδίδονται απαραίτητα από το γονέα στα παιδιά.
 Η ύπαρξη ενός τύπου αυτοάνοσου στην οικογένεια, μπορεί να προδιαθέσει τα παιδιά σε άλλους τύπους αυτοάνοσων νόσων. Για παράδειγμα, ένας γονέας μπορεί να έχει λύκο και το παιδί του να έχει αυξημένο κίνδυνο να αναπτύξει κάποιο άλλο αυτοάνοσο (νεανικό διαβήτη, ψωρίαση, φλεγμονώδη νόσο του εντέρου, σκλήρυνση κατά πλάκας και άλλα). Ένα μέλος της οικογένειας μπορεί να έχει αυτοάνοση νόσο του εντέρου, αλλά ένα άλλο να διαγνωστεί με ρευματοειδή αρθρίτιδα.
 Οι αυτοάνοσες ασθένειες δεν μεταδίδονται από ένα μόνο γονίδιο. Είναι πιθανώς ένας συνδυασμός πολλών γονιδίων, που μαζί με παράγοντες που συνδέονται με τον τρόπο ζωής, πυροδοτούν την ανάπτυξη της νόσου.
 Παρότι δεν μπορούμε να παρέμβουμε στην κληρονομικότητα, αυτή εμπλέκεται σε λιγότερο από 20% στην ανάπτυξη αυτοάνοσου νοσήματος. Είναι ενθαρρυντικό ότι το υπόλοιπο 80% αφορά σε μεταβολικούς παράγοντες που μπορούν να μεταβληθούν και συνδέονται με τον τρόπο ζωής, τις ελλείψεις του οργανισμού και τη διατροφή^[5]. 
 Προηγμένες εξετάσεις εντοπίζουν με ακρίβεια τα αίτια εμφάνισης των αυτοάνοσων ασθενειών και οδηγούν σε αιτιολογική αντιμετώπισή τους

Σύγχρονες διαγνωστικές εξελίξεις στην ιατρική επιτρέπουν αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση των χρόνιων και αυτοάνοσων ασθενειών, εντοπίζοντας τα υποκείμενα αίτια που προκαλούν την ανάπτυξη νόσου.

Η ανίχνευση των αιτίων με ειδικές εξετάσεις καθιστά εφικτή την παροχή αποτελεσματικότερων, ασφαλέστερων και εξατομικευμένων θεραπειών που απευθύνονται στα υποκείμενα αίτια της νόσου. 

Το ανθρώπινο σώμα  για να λειτουργήσει φυσιολογικά χρειάζεται σε ιδανική αναλογία: 

• οξυγόνο
• νερό 
• μακροθρεπτικά στοιχεία: λίπη, υδατάνθρακες, πρωτεΐνες
• μικροθρεπτικά συστατικά: βιταμίνες, μεταλλικά στοιχεία, αμινοξέα, λιπαρά οξέα, προβιοτικά, ένζυμα, αντιοξειδωτικά

Η ιδανική αναλογία των παραπάνω είναι διαφορετική για κάθε άτομο και σε διαφορετικές περιόδους της ζωής.

Γνωρίζουμε ότι το 80% των χρόνιων ασθενειών οφείλεται σε παράγοντες που συνδέονται με την μεταβολική κατάσταση ενός ατόμου και τον τρόπο ζωής του⁽⁴⁾. 
Ο σύγχρονος τρόπος ζωής απομακρύνεται συνεχώς από το φυσιολογικό και αυτός είναι ο κύριος λόγος ανάπτυξης χρόνιων και αυτοάνοσων ασθενειών. Τα αυτοάνοσα έχουν αυξηθεί έως και 400% τα τελευταία 50 χρόνια και εμφανίζονται κυρίως στις αναπτυγμένες χώρες. Όσο υψηλότερο το βιοτικό επίπεδο τόσο μεγαλύτερη και η επίπτωση των αυτοάνοσων ασθενειών..

Διαταραχές του Μεταβολισμού που Συνδέονται με Αυξημένο Κίνδυνο για Αυτοάνοσα
 Αλλοίωση της μεταβολικής ισορροπίας του οργανισμού: λόγω συνεχούς διαθεσιμότητας υψηλά επεξεργασμένων τροφών.
 Φυσιολογικά θα έπρεπε να προκύπτει εναλλαγή της λήψης τροφής, με περιόδους που δεν λαμβάνεται τροφή (νηστεία).
 Οι περίοδοι που δεν λαμβάνεται τροφή μέσα στην ημέρα, παίζουν σημαντικό ρόλο για την ομαλή μεταβολική ισορροπία του οργανισμού, τον «επαναπρογραμματισμό» του ορμονικού συστήματος και τη ρύθμιση της λειτουργίας του ανοσοποιητικού.
 Στις περιόδους που δεν λαμβάνεται τροφή, μειώνονται τα επίπεδα ορμονών στο αίμα (ινσουλίνη και λεπτίνη) που ρυθμίζουν τη λειτουργία των υπόλοιπων ορμονών και του ανοσοποιητικού συστήματος. Αντίστοιχα, κατά τις περιόδους σίτισης, τα επίπεδα της ινσουλίνης και της λεπτίνης αυξάνονται. 
 Οι περίοδοι νηστείας μπορούν να διαρκούν για κάποιο διάστημα στη διάρκεια μιας ημέρας, μιας εβδομάδας ή ενός μήνα. Η πιο κοινή περίοδος νηστείας μέσα στην ημέρα, είναι η περίοδος από το τελευταίο γεύμα της ημέρας, μέχρι τη λήψη τροφής την επόμενη μέρα. Η αύξηση αυτού του διαστήματος νηστείας, έχει θετικά αποτελέσματα στην επίπτωση χρόνιων ασθενειών, στη χρόνια φλεγμονή, στην ταχύτητα γήρανσης του οργανισμού, στο διαβήτη, στον καρκίνο και στην παχυσαρκία.

Η Μέτρηση Μικρών Μορίων Συμβάλλει Σημαντικά στην Αντιμετώπιση των Αυτοάνοσων 
Νέα στοιχεία επιβεβαιώνουν το γεγονός, ότι για να επιτευχθεί μια ουσιαστική βελτίωση της υγείας και της ποιότητας ζωής, πρέπει ο κάθε ασθενής να αντιμετωπιστεί ως μια μοναδική περίπτωση, να αποκατασταθούν οι μεταβολικές διαταραχές και οι ελλείψεις του οργανισμού σε βασικά θρεπτικά στοιχεία, που οδήγησαν στην εκδήλωση νόσου. 

Η μέτρηση πολύ μικρών μορίων, με τη διενέργεια εξειδικευμένων αναλύσεων, παρέχει ακριβή εικόνα για την κατάσταση του μεταβολικού προφίλ του κάθε ατόμου ξεχωριστά. Πρόκειται για επιπρόσθετα εργαλεία στις τρέχουσες επιλογές διάγνωσης και αντιμετώπισης, που βοηθούν το γιατρό να παραδώσει πιο αποτελεσματικές θεραπείες. 

Καταγράφονται με ακρίβεια οι ελλείψεις σε μικροθρεπτικά συστατικά και οι μεταβολικές διαταραχές, οδηγώντας στην άμεση διόρθωση τους.
Εντοπίζονται έτσι στοιχεία που αφορούν:

τις ελλείψεις θρεπτικών στοιχείων (μεταλλικά στοιχεία, αμινοξέα, βιταμίνες, ένζυμα, ωμέγα 3 κ.ά.)

•  την ικανότητα διαχείρισης φλεγμονών
•  τις διατροφικές ανάγκες
•  το μεταβολισμό των πρωτεϊνών, των υδατανθράκων και των λιπιδίων
• την κατάσταση του μικροβίωματος
•  την ικανότητα του οργανισμού να παράγει ενέργεια
•  τη λειτουργία του νευρικού συστήματος
•  την τοξική επιβάρυνση του οργανισμού
•  την αντιοξειδωτική ικανότητα του οργανισμού

 και επιπρόσθετοι δείκτες που εστιάζουν στην απόκλιση του οργανισμού από τη φυσιολογική λειτουργία σε κυτταρικό επίπεδο.
Η αποκατάσταση της μεταβολικής ισορροπίας του οργανισμού, σε συνδυασμό με την εφαρμογή εντατικής ιατρικής παρέμβασης στον τρόπο ζωής και διατροφής, βελτιώνει την κλινική εικόνα και την πορεία της υγείας ασθενών με αυτοάνοσο νόσημα.
  Η φαρμακευτική αγωγή, η διόρθωση των ελλείψεων και η διατροφή του κάθε ασθενούς, πρέπει να προσαρμόζονται στο μεταβολικό του προφίλ. Κατ’ αυτό τον τρόπο, οι αλλαγές και οι βελτιώσεις διατηρούνται μακροπρόθεσμα.
Σήμερα τα αυτοάνοσα νοσήματα δεν θεωρούνται πλέον άλυτες καταστάσεις υγείας.  Μέσα από την εμπειρία μας με χιλιάδες περιστατικά αυτοανοσίας, έχουμε διαπιστώσει ότι με στοχευμένες ιατρικές παρεμβάσεις στον τρόπο ζωής, στη διατροφή και στις ελλείψεις του οργανισμού μπορεί να επιτευχθεί μακροχρόνια και σημαντική βελτίωση στην πλειοψηφία των περιπτώσεων.

Ποια είναι τα επτά σημάδια

– Διαταραχές στο βάρος: Απώλεια ή αύξηση βάρους, εξαιτίας κάποιου αυτοάνοσου νοσήματος (σ.σ. π.χ. αυτοάνοσες παθήσεις θυρεοειδούς).
– Γαστρεντερικές διαταραχές: Διάρροια ή δυσκοιλιότητα μπορεί να συνδέεται, με αυτοάνοσες παθήσεις θυρεοειδούς (σ.σ. π.χ. η Χασιμότο).
– Μούδιασμα στα χέρια ή τα πόδια: Πρόκειται για αρχικό και βασικό σύμπτωμα της σκλήρυνσης κατά πλάκας. Το ίδιο και οι μυϊκοί σπασμοί.
– Ξηρότητα στο στόμα, τα μάτια και το δέρμα: Σύμπτωμα του συνδρόμου Σιόγκρεν. Μπορεί να συνυπάρχει με την αρθρίτιδα.
– Έντονη κόπωση: Αποτελεί ένα από τα συμπτώματα αυτοάνοσου νοσήματος (σ.σ. π.χ. αυτοάνοσες παθήσεις θυρεοειδούς).
– Αλλοιώσεις στο δέρμα: Σχετίζονται με την ψωρίαση, το σκληρόδερμα, τον λύκο και το έντονο στρες.
– Πόνοι στις αρθρώσεις και τους μύες: Μπορεί να παρουσιαστούν στη θυρεοειδίτιδα Χασιμότο. Αξίζει να σημειωθεί πως οι πόνοι υποχωρούν.