Ο Αμμούν και οι τεσσαράκοντα παρθένες - Εκκλησιαστικό έτους.

Ο Αμμούν ήταν διάκονος στην Αδριανούπολη της Θράκης και δάσκαλος των 40 παρθένων και ασκητριών με τα κάτωθι ονόματα:
Αδαμαντινή, Αθηνά, Ακριβή, Αρηβοία, Αντιγόνη, Ασπασία, Αφροδίτη, Διώνη, Δωδώνη, Ελπινίκη, Ερασμία, Ερατώ, Ερμηνεία, Ευτέρπη, Θάλεια, Θεανώ, Θεοφάνη, Θεονόη, Θεονύμφη, Καλλιρρόη, Καλλίστη, Κλειώ, Κλεονίκη, Κλεοπάτρα, Κοραλία, Λάμπρω, Μαργαρίτα, Μαριάνθη, Μελπομένη, Μόσχω, Ουρανία, Πανδώρα, Πηνελόπη, Πολύμνια, Πολυνίκη, Σαπφώ, Τερψιχόρη, Τρωάδα, Χάιδω, Χαρίκλεια.

Στις αρχές του 4ου αιώνα, ο Αμμούν συνελήφθη με τις μαθήτριές του από τον ειδωλολάτρη άρχοντα της πόλης Βαύδο, όταν αυτός δεν κατόρθωσε να κλονίσει την πίστη τους, παρά τις απειλές και τα βασανιστήρια. Κατόπιν αυτού, τους παρέπεμψε στον ηγεμόνα της περιοχής Λικίνιο, ο οποίος τους καταδίκασε σε θάνατο.

Ο Αμμούν και 8 από τις μαθήτριές του αποκεφαλίστηκαν, 10 ρίχτηκαν στην πυρά, 10 θανατώθηκαν με ξίφος στο στόμα και την καρδιά, 6 εξαναγκάστηκαν να καταπιούν πυρακτωμένους βώλους και οι υπόλοιπες 6 μαχαιρώθηκαν. Σύμφωνα με άλλη συναξαρική παράδοση, ο Αμμούν πέθανε από πυρακτωμένη περικεφαλαία, την οποία αναγκάστηκε να φορέσει.

Η μνήμη του Αμμούν και των 40 παρθένων τιμάται από την εκκλησία την 1η Σεπτεμβρίου, την πρώτη ημέρα του εκκλησιαστικού έτους.

Αρχή της Ινδικτιώνος Είναι η αρχή του εκκλησιαστικού έτους, που ξεκινά την 1η Σεπτεμβρίου και ολοκληρώνεται στις 31 Αυγούστου. Η ημέρα έλκει την καταγωγή της από την αρχαία ρωμαϊκή συνήθεια και την πολιτική τάξη. Την 1η Σεπτεμβρίου κάθε χρόνο προσδιοριζόταν ο ετήσιος φόρος που έπρεπε να καταβάλουν οι Ρωμαίοι πολίτες (indictio). Στο Βυζάντιο γιορταζόταν ως Πρωτοχρονιά και συνέπιπτε με το νέο εκκλησιαστικό έτος (Αρχή Ινδίκτου).

Η Εκκλησία εορτάζει την αρχή της Ινδίκτου για τρεις λόγους:

• Ως αρχή του νέου χρόνου.
• Για την ευλογία του νέου χρόνου από τον Θεό.
• Σε ανάμνηση της μετάβασης του Χριστού στη συναγωγή των Ιουδαίων, κατά την οποία του εδόθη το βιβλίο του προφήτη Ησαΐα και ο Ιησούς άρχισε να διαβάζει το κεφάλαιο ξα’ «Πνεύμα Κυρίω επ’ εμέ, ου ένεκε έχρισέ με».