Κωστής Ιωάννης Γ. Γενικός Χειρουργός

ΠΩΣ ΘΑ ΜΕΤΡΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ;

Οι περισσότεροι σήμερα δέχονται, ότι η ποιότητα της ζωής εξαρτάται κατά κύριο λόγο, από αυτήν την προ  της αρρώστιας ζωή του αρρώστου, που θα πρέπει να είναι και το μέτρο αναφοράς, ώστε να συγκριθεί το σημερινό του επίπεδο, που επηρεάστηκε από την νόσο ή τις θεραπείες της. Πολλές παθήσεις και εν προκειμένω πολλοί καρκίνοι είναι γνωστό ότι   εξαρτώνται από το κοινωνικοοικονομικό επίπεδο, από την σεξουαλική ζωή, από συνήθειες όπως  κάπνισμα, χρήση αλκοόλ κ.ά. επίσης η ηλικία είναι παράγοντας που βάζει όρια στην ποιότητα ζωής, μιας και οι καρκίνοι είναι πιο συχνοί σε μεγάλη ηλικία.
Το σλόγκαν «ζήσε όπως πριν» είναι πετυχημένο από αυτήν την άποψη, προσθέτοντας  δε το «διαφορετικά» πρέπει να είναι το ποθούμενο για τον καρκινοπαθή, με δεδομένο ότι ο καρκίνος θα του περικόψει κάποιες συνήθειές του.

Έτσι η ζωή του θα επηρεαστεί από τις φυσικές εκδηλώσεις της νόσου,

(έμετοι, πόνος, δυσλειτουργία του βλαμμένου οργάνου),

από τις τυχόν επιπλοκές των θεραπειών, από τις οικονομικές επιπτώσεις, από την αμήχανη τις πλείστες φορές αλλαγή στις σχέσεις με τον περίγυρό του, τέλος από την ψυχική επιβάρυνση της διάγνωσης του καρκίνου και του μύθου που υπάρχει στον κόσμο για την πάθηση αυτή.

 Από την άλλη μεριά  στον καρκίνο υπάρχουν και χαρακτηριστικά, που αφήνουν περιθώρια στον ασθενή, να περιορίσει αυτή την επιβάρυνση. Αυτά είναι ότι πρώτον  αφήνει άθικτες τις διανοητικές λειτουργίες και την επικοινωνία και άρα είναι δυνατή κάθε βοήθεια, δεύτερον ότι δεν είναι μεταδοτική πάθηση και άρα δεν υπάρχει φόβος από τους οικείους, όπως επίσης και ότι στις πλείστες των περιπτώσεων οι τυχόν ακρωτηριασμοί οργάνων δεν είναι σοβαροί ώστε να δημιουργούν απομόνωση.

Επιχειρώντας λοιπόν να μετρήσουμε την ποιότητα ζωής και τον επηρεασμό της από τις θεραπείες, βρισκόμαστε μπροστά σε μια πολύ απροσδιόριστη έννοια με πολύ υποκειμενική και αμφίβολη εκτίμηση του μεγέθους της. Ο Van Dam προτείνει αυτή η μέτρηση να στηρίζεται σε 4 αρχές.

1)    Ευρύτητα της έννοιας. Να παίρνει υπ’ όψιν την τρισδιάστατη υφή της Υγείας (σωματική, ψυχική, κοινωνική), αλλά να αφήνει περιθώρια να εκτιμώνται και θέματα άλλα που για τον κάθε ασθενή έχουν σημασία ιδιαίτερη.

2)    Να μετράει η κρίση του ασθενή. Η αξιολόγηση των παραμέτρων της ζωής να γίνεται από τον ίδιο τον ενδιαφερόμενο με τα δικά του μέτρα και πιστεύω και όχι με τα μέτρα του εξετάζοντος γιατρού, ούτε ακόμη και με τα μέτρα ενός κάποιου «αντικειμενικού κριτήριου».

3)    Η μέτρηση να είναι συνεχής. Να γίνεται δηλαδή σε πολλές φάσεις της ζωής του καρκινοπαθή, που μεταβάλλεται ανάλογα με τα συμπτώματα, τις θεραπείες, τα φάρμακα, αλλά πολύ από την εναλλασσόμενη ψυχολογική του κατάσταση.

4)    Να έχει σχετικότητα, στηριζόμενη κυρίως στην σύγκριση με την προ της νόσου ζωή του αρρώστου.

    Έχοντας αυτές τις αρχές κατά νου, θα πρέπει να επιλεγεί ο τρόπος – μέθοδος μέτρησης.

Αυτές οι μέθοδες είναι η ψυχιατρική συνέντευξη, τα ερωτηματολόγια, και οι γραμμικές ανάλογες. Κάθε μια από τις μεθόδους αυτές έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, όχι μόνον για να αντιμετωπίσει τα προαναφερθέντα σκοτεινά και αμφίβολα σημεία της διερεύνησης της ζωής, αλλά έχουν και πρακτικά προβλήματα εφαρμογής τους, στα πλαίσια του ισχύοντος σήμερα δημόσιου και ιδιωτικού συστήματος παροχής υγειονομικών υπηρεσιών

ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ  https://volospelionmagnesia.blogspot.gr/2016/06/blog-post_26.html#more